"ท้ายที่สุด เราทุกคนจะกลับไปสู่อัลลอฮ์" นี่คือความจริง จงจำข้อเท็จจริงนี้ให้ดี และเตรียมตัวให้มากสำหรับการพบเจอวันนั้น

อะไรก็ตามที่ไม่ยังประโยชน์ในการยืนต่อหน้าอัลลอฮ์เพื่อรับการตัดสิน ก็จงสลัดทิ้งและผินหลัง อย่าให้สิ่งไร้สาระเหล่านั้นเบียดพื้นที่ชีวิตมากเกินไป

และอะไรก็ตามที่จำเป็นและสำคัญต่อการให้รอดปลอดภัยในวันพิพากษา ก็จงตักตวงรักษา และมุ่งมั่นตั้งใจให้มากที่สุด

พยายามตรวจสอบตัวเองให้มาก ถามตัวเองซ้ำ ๆ ว่าที่ยืนอยู่นั้น ใช่หรือไม่? หากอัลลอฮ์ทรงถาม คำตอบที่เตรียมไว้มีน้ำหนักหรือเปล่า? การใช้ชีวิตและการเดินแต่ละก้าวตรงกับหลักการศาสนาไหม? มีอะไรผิดเพี้ยนไปจากที่ท่านนบีได้ชี้แนะไว้หรือเปล่า?

ดุอาอ์ให้มาก ให้เรามีดวงตาที่มองเห็นสัจธรรม มีหัวใจที่นอบน้อมยอมรับต่อสัจธรรม และมีร่างกายที่พร้อมสละและพลีเพื่อแนวทางแห่งสัจธรรม ดุอาอ์ซ้ำ ๆ ว่าอย่าให้เราเป็นคนที่หลงทางและทึกทักไปเองว่าตนอยู่ในทางนำแล้ว

• ดุอาอ์ขอให้เราอยู่ในหนทางที่ถูกต้อง
• ดุอาอ์ขอให้เราเป็นผู้นอบน้อมต่ออัลลอฮ์

ความตาย เป็นเครื่องเตือนใจที่ดี ว่าชีวิตต้องทำอะไร และการตรวจสอบตัวเองเป็นเครื่องมือที่มีคุณภาพ ในการวัดว่าต่อสิ่งที่ควรทำนั้น เราคืบหน้าแค่ไหน หรือกำลังถอยหลังลงเหว

ระมัดระวังความชั่วที่ชัดแจ้งประจักษ์ รวมทั้งความชั่วที่มาในคราบความดี เช่น ความริยาอฺ นิฟาก หรือกระทั่งการคิดว่าตนประเสริฐกว่าผู้อื่น หรือการทำความดีน้อยนิด โดยคิดว่าตนปลอดภัยแล้ว

ถ้ามีอะไรรบกวนจิตใจ ก็จงบอกตัวเองซ้ำ ๆ ว่าดุนยาไม่ได้นิรันดร์ จะอะไรกับโลกใบนี้ ทั้งที่วันหนึ่งร่างนี้ก็จะถูกฝัง ความดีเท่านั้นที่จะคงเหลืออยู่

อะไรที่ยังประโยชน์ต่ออาคิเราะฮ์ก็จงทำ และอะไรที่ไม่ใช่สาระของวันนั้น ก็อย่าได้ให้เบียดพื้นที่ชีวิตมากไปเลย..”

สิ่งที่เคยบอกตัวเอง ณ มุมหนึ่งของมัสยิด ที่ครั้งหนึ่งท่านนบีเคยใช้ชีวิตอยู่ และก็เป็นที่แห่งนี้ ที่ท่านได้จากไป ทิ้งความจริงหนึ่งไว้ ว่า “ความตายเป็นสัจธรรม”

credit: คุณครูขนมปัง