หากรูปภาพ นั้นเป็นรูปโฟโต้กราฟฟิก คือ เป็นรูปถ่ายจากกล้องถ่ายรูป หลักเดิมถือว่าอนุญาต (อิบาหะฮฺ) และไม่เข้าอยู่ภายใต้ข้อห้ามที่ถูกระบุไว้ในอัล-หะดีษที่มีรายงานมาในเรื่องนี้ ตราบใดที่รูปถ่ายดังกล่าวไม่มีสิ่งต้องห้ามเข้ามาเกี่ยวข้อง เช่น ให้ความสำคัญในเชิงศาสนา (ตักดีส ดีนียฺ) อย่างที่ชนต่างศาสนิกนิยมแขวนรูปถ่ายของพระหรือบุคคลสำคัญทางศาสนาของพวกเขาเอาไว้สำหรับบูชาเป็นต้น หรือเป็นรูปโป้เปลือย เป็นต้น (ดูรายละเอียดได้จากหนังสือ อัล-ฮาลาล วัล-หะรอม ของ ดร.ยูซุฟ อัล-ก็อรฏอวียฺ หน้า 103-107)

อย่างไรก็ตามสมควรหลีกห่างในเรื่องนี้เนื่องจากไม่มีความจำเป็นและเป็นสิ่งที่นักวิชาการมีความเห็นต่างกัน การหลีกห่างและออกจากข้อขัดแย้งของนักวิชาการเป็นสิ่งที่ดีที่สุดและปลอดภัยที่สุด

ส่วนมลาอิกะฮฺที่จะไม่เข้าไปในบ้านหรือสถานที่ที่มีรูปปั้น (รูปแกะสลัก-หล่อ) หรือภาพวาดนั้นหมายถึง มลาอิกะฮฺแห่งความเมตตา (ملا ئكة الرحمة) ส่วนมลาอิกะฮฺ อัล-หะฟะเซาะฮฺ หรือ อัล-กะตะบะฮฺ  คือมลาอิกะฮฺที่มีหน้าที่จดบันทึกนั้นไม่เกี่ยวในกรณีนี้

อิหม่ามมุสลิมรายงานจากอบีฮุรอยเราะฮฺ (ร.ฎ.) จากท่านนบี (ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม) ว่า “لَاتَصْحَبُ الملائكةُ رِفْقَةً فِيْهَا كَلْبٌ وَلاجَرَسٌ”  “มะลาอีกะฮฺจะไม่ร่วมไปกับกลุ่มคณะที่มีสุนัขและกระดิ่งในหมู่คณะนั้น”

ในอัลหะดีษบทนี้บ่งชี้ว่าเป็นการมักรูฮฺ ตันซีฮฺ ที่จะเอาสุนัขและกระดิ่ง (ที่ผูกอยู่ที่คอสัตว์พาหนะ) ร่วมไปในการเดินทาง ทั้งนี้ถือตามทัศนะอัช-ชาฟิอีย์และอัล-มะละกียะฮฺ ส่วนนักวิชาการรุ่นก่อนของแคว้นชามถือว่า เป็นการมักรูฮฺเฉพาะกระดิ่งขนาดใหญ่ (ระฆัง) ส่วนกระดิ่งขนาดเล็กนั้นไม่มักรูฮฺ 

ชัยคฺ อะฏียะฮฺ กล่าวว่า : การแขวนกระดิ่งเป็นที่มักรูฮฺในการเดินทางเท่านั้นหรือหมายถึงกระดิ่งที่แขวนที่คอสัตว์ซึ่งชาวอาหรับในยุคญาฮิลียะฮฺถือเป็นเครื่องรางของขลัง 

ส่วนเสียงของกระดิ่งที่ไม่ได้ถูกแขวนที่คอสัตว์และไม่ใช่ในการเดินทาง เช่น เสียงของนาฬิกาที่มีลูกตุ้มตามบ้านหรือบรรดามัสญิด และเสียงระฆังส่งสัญญาณจราจรหรือบอกเวลาการทำงาน (อย่างเช่นเสียงกริ่งไฟฟ้าตามโรงเรียนหรือระฆังที่ใช้ตีบอกเวลา) นักวิชาการส่วนหนึ่งถือว่ามักรูฮฺ โดยถือตามนัยกว้างๆของรายงานที่ระบุว่า “กระดิ่ง (หรือระฆังคือบรรดาขลุ่ยของมารร้าย” (اَلْجَرَسُ مَزَا مِيْرُ الشَّيْطًانِ) ในขณะที่บางส่วนกล่าวว่าไม่มักรูฮฺ โดยเฉพาะกระดิ่งหรือระฆังขนาดเล็ก ดังที่นักวิชาการรุ่นก่อนของแคว้นชามกล่าวเอาไว้...

อย่างไรก็ตามข้อชี้ขาดในเรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่หะรอมแต่ถือเป็นสิ่งที่มักรูฮฺ ตันซีฮฺ เท่านั้น (อะหฺสะนุ้ลกะลามฟิลฟะตะวา วัล-อะหฺกาม; ชัยคฺ อะฏียะฮฺ ศ็อกร์ เล่มที่ 25 หน้า 607-609)

สิ่งที่สร้างความไม่พอใจให้แก่มลาอิกะฮฺ คือ บาป การฝ่าฝืนอัลลอฮ์ การปฏิเสธสัจธรรมและการนำสิ่งใดมาเป็นภาคีในการเคารพสักการะร่วมกับอัลลอฮ์ ดังนั้น ของขวัญที่ดีที่สุดที่มนุษย์สามารถให้แก่มลาอิกะฮฺ และสิ่งที่ทำให้มลาอิกะฮฺพอใจก็คือ การที่มนุษย์ปฏิบัติตามหน้าที่ทางศาสนาต่อพระเจ้าด้วยความจริงใจและหลีกเลี่ยงทุกสิ่งที่ที่ทำให้พระองค์ทรงกริ้ว

ดังนั้น มลาอิกะฮฺจึงไม่เข้าไปในสถานที่หรือบ้านที่ไม่เชื่อฟังอัลลอฮ์หรือในบ้านที่มีสิ่งทรงเกลียด เช่น แท่นหินบูชา รูปปั้นและรูปภาพ และมลาอิกะฮฺจะไม่เข้าใกล้ผู้คนที่หมกมุ่นอยู่ในบาป เช่น คนขี้เมา

อิบนุกะซีรได้กล่าวว่า มีหะดีษหลายตอนที่รายงานอยู่ในหนังสือ "เศาะฮีฮฺ" "มุสนัด" และ "สุนัน" จากสาวกกลุ่มหนึ่ง ว่าท่านรอซูลุลลอฮฺได้กล่าวว่า "มลาอิกะฮฺจะไม่เข้าบ้านที่มีรูปปั้น สุนัขหรือคนที่ร่างกายไม่สะอาดเพราะการมีความสัมพันธ์ทางเพศ (มีญุนุบ)"

อบูสะอี๊ดกล่าวว่า "มลาอิกะฮฺจะไม่เข้าบ้านที่มีสุนัขและรูปปั้น" จากรายงานของซัควาน อบูซอลิฮฺ อัซซัมมาก ที่ได้มาจากอบูฮุร็อยเราะฮฺ ท่านรอซูลุลลอฮฺได้กล่าวว่า "มลาอิกะฮฺจะไม่ร่วมทางไปกับคน ที่มีสุนัขหรือกระดิ่ง"

credit: alisuasaming.org