สิ่งที่เราต้องระมัดระวังเสมอ คือ การหยิ่งผยอง ลำพองตน กับทุกๆ ความโปรดปรานที่อัลลอฮ์ทรงประทานให้

โปรดหมั่นขอบคุณอัลลอฮ์เสมอ

ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม ได้ในสิ่งที่ดีงามต่างๆ และเป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่ แต่ท่านยังเป็นผู้ชายที่นอบน้อม ถ่อมตน และเป็นบ่าวที่ยิ่งที่ขอบคุณอัลลอฮ์มากขึ้นๆ

ครั้งหนึ่งท่านหญิงอาอิชะฮ์ ได้เคยถามว่า "ทำไมท่านนบีต้องละหมาดกลางคืนจนขาบวม ทั้งๆ ที่อัลลอฮ์ ทรงอภัยให้ท่าน ทั้งที่ผ่านมาและที่ยังไม่เกิดขึ้น" ท่านนบี ได้ตอบด้วยถ้อยคำที่ประทับใจว่า "แล้วจะไม่ให้ฉันเป็นบ่าวที่ขอบคุณอีกหรือ?" (บันทึกโดย เชคทั้งสองท่าน)

ท่านอิมาม อัลฆอซาลีย์ ได้อธิบายว่า "ความผยอง คือ รู้สึกลำพองตนในเนี๊ยะมัตที่ตัวเองได้รับ พร้อมๆ กับลืมผู้ให้เนี๊ยะมัต" (หนังสืออิฮยาอฺฯ)

สำหรับผู้ศรัทธานั้น จำเป็นต้องรำลึก และอ้างอิงทุกความโปรดปรานของตัวเองไปยังอัลลอฮ์ บอกให้รู้ว่า "เราทำไม่ได้หรอก หากไม่ใช่เพราะอัลลอฮ์ทรงช่วย" เราจึงจะขอบคุณอัลลอฮ์มากกว่าขอบคุณตัวเอง จงกล่าว อัลฮัมดุลิลลาฮ์ มากกว่ากล่าวถึงความพยายามของตัวเอง

ลักษณะนี้แหล่ะ คือความนอบน้อมที่ถ้าไม่ใช่การประพฤติเช่นนี้ต่อความโปรดปรานต่างๆ ที่ได้รับแล้วนั้น ย่อมก้าวล้ำไปสู่ความโอหังเป็นแน่

ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม ได้กล่าวไว้ว่า "จะไม่ได้เข้าสวรรค์ สำหรับใครก็ตามที่ในหัวใจของเขามีเศษเสี้ยวหนึ่งของความโอหัง" (บันทึกโดย มุสลิมและอะฮหมัด)

credit: คุณครูขนมปัง