เศาะหาบะฮฺระดับแกนนำบางท่าน แม้มีรายได้ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน หาเช้ากินค่ำ หรือหาวันนี้กินค่ำอีกวันนึงเพราะหาไม่ได้ก็มี

แต่ท่านกลับบริหารเงินได้อย่างน่าชื่นชม รายได้ในแต่ละวันจะถูกแบ่งออกเป็น 3 ส่วนเท่าๆ กัน

ส่วนแรก : ใช้จ่ายในครอบครัว
ส่วนที่สอง : ใช้ลงทุนต่อยอดเลี้ยงชีพ
ส่วนที่สาม : บริจาคทานภาคสมัครใจ (เศาะดะเกาะฮฺ)

จริงอยู่ที่ว่ายุคนั้นไม่มีสิ่งล่อตาล่อใจล่อเงินในกระเป๋ามากเท่ายุคนี้
จริงอยู่ที่ว่ายุคนั้นไม่ได้ถูกทุนนิยมครอบงำจนขยับไปทางไหนก็มีแต่รายจ่ายเหมือนยุคนี้
จริงอยู่ที่ว่ายุคนั้นอีมานเข้มแข็งดุจหินผา การบริจาคเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับพวกเขา

แต่ใช่หรือ? ที่ว่าบริบทในยุคเราซึ่งต่างออกไป จะกลายเป็นข้ออ้างให้เราไม่ยึดพวกท่านเป็นแบบอย่าง

ไม่ได้ 1 ใน 3 ก็ใน 4,5,6,7,8,9,10...

แบ่งสรรปันส่วนให้เราและครอบครัวได้ใช้ชีวิตในยุคนี้ได้อย่างไม่ต้องอดอยากปากแห้งนัก แต่ให้เหลือเงินไว้ส่วนหนึ่งได้บริจาคไปยังผู้ที่เขายากจนขัดสน ผู้ที่ยังมีความต้องการและความจำเป็นในทรัพย์ส่วนนั้นมากกว่าเรา

ไม่ต้องทำถึงขั้นเศาะหาบะฮฺ(มีความสามารถหรือทำตามกำลังเท่าที่เรามี) แต่อย่างน้อยในฐานะลูกศิษย์ของพวกท่าน สำนึกในบุญคุณของพวกท่านที่รักษาและส่งต่อศาสนามาสู่เรา ทำตามพวกท่านให้ได้รับผลบุญในฐานะแบบอย่างแห่งความดีบ้างจะเป็นไรไป จริงไหม?

โดย ตะดับบุร มหาสมุทรแห่งความรู้