การแขวนรูปนั้น หากรูปภาพนั้นเป็นรูปโฟโต้กราฟฟิกคือ เป็นรูปถ่ายจากกล้องถ่ายรูป หลักเดิมถือว่า อนุญาต (อิบาหะฮฺ) และไม่เข้าอยู่ภายใต้ข้อห้ามที่ถูกระบุไว้ในอัล-หะดีษที่มีรายงานมาในเรื่องนี้ ตราบใดที่รูปถ่ายดังกล่าว ไม่มีสิ่งต้องห้ามเข้ามาเกี่ยวข้อง เช่น ให้ความสำคัญในเชิงศาสนา (ตักดีส ดีนียฺ) อย่างที่ชนต่างศาสนิกนิยมแขวนรูปถ่ายของพระหรือบุคคลสำคัญทางศาสนาของพวกเขาเอาไว้สำหรับบูชา หรือเป็นรูปโป้เปลือย เป็นต้น (ดูรายละเอียดได้จากหนังสือ อัล-หะล้าล วัล-หะรอม ของ ดร.ยูซุฟ อัล-ก็อรฏอวียฺ หน้า ๑๐๓-๑๐๖)

อย่างไรก็ตาม สมควรหลีกห่างในเรื่องนี้เนื่องจาก ไม่มีความจำเป็นและเป็นสิ่งที่นักวิชาการมีความเห็นต่างกัน การหลีกห่างและออกจากข้อขัดแย้งของนักวิชาการเป็นสิ่งที่ดีที่สุดและปลอดภัยที่สุด

ส่วนมลาอิกะฮฺที่จะไม่เข้าไปในบ้านหรือสถานที่ที่มีรูปปั้น (รูปแกะสลัก-หล่อ) หรือภาพวาดนั้นหมายถึง มลาอิกะฮฺแห่งความเมตตา (ملا ئكة الرحمة) ส่วนมลาอิกะฮฺ อัล-หะฟะเซาะฮฺ หรือ อัล-กะตะบะฮฺ  คือ มลาอิกะฮฺที่มีหน้าที่จดบันทึกนั้นไม่เกี่ยวในกรณีนี้

อิหม่ามมุสลิมรายงานจากอบีฮุรอยเราะฮฺ (ร.ฎ.) จากท่านนบี (ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม) ว่า “لَاتَصْحَبُ الملائكةُ رِفْقَةً فِيْهَا كَلْبٌ وَلاجَرَسٌ”  “มะลาอีกะฮฺจะไม่ร่วมไปกับกลุ่มคณะที่มีสุนัขและกระดิ่งในหมู่คณะนั้น”

ในอัล-หะดีษบทนี้บ่งชี้ว่า เป็น การมักรูฮฺ ตันซีฮฺ ที่จะเอาสุนัขและ กระดิ่ง (ที่ผูกอยู่ที่คอสัตว์พาหนะ) ร่วมไปในการเดินทาง ทั้งนี้ถือตามทัศนะอัช-ชาฟิอีย์และอัล-มะละกียะฮฺ ส่วนนักวิชาการรุ่นก่อนของแคว้นชามถือว่า เป็นการมักรูฮฺเฉพาะกระดิ่งขนาดใหญ่ (ระฆัง) ส่วนกระดิ่งขนาดเล็กนั้นไม่มักรูฮฺ

ชัยคฺ อะฏียะฮฺ กล่าวว่า : การแขวนกระดิ่งเป็นที่มักรูฮฺในการเดินทางเท่านั้นหรือหมายถึงกระดิ่งที่แขวนที่คอสัตว์ซึ่งชาวอาหรับในยุคญาฮิลียะฮฺถือเป็นเครื่องรางของขลัง

ส่วนเสียงของกระดิ่งที่ ไม่ได้ถูกแขวนที่คอสัตว์และไม่ใช่ในการเดินทาง เช่น เสียงของนาฬิกาที่มีลูกตุ้มตามบ้านหรือบรรดามัสญิด และเสียงระฆังส่งสัญญาณจราจรหรือบอกเวลาการทำงาน (อย่างเช่นเสียงกริ่งไฟฟ้าตามโรงเรียนหรือระฆังที่ใช้ตีบอกเวลา) นักวิชาการส่วนหนึ่งถือว่า มักรูฮฺ โดยถือตามนัยกว้างๆ ของรายงานที่ระบุว่า :

“กระดิ่ง (หรือระฆังคือบรรดาขลุ่ยของมารร้าย” (اَلْجَرَسُ مَزَا مِيْرُ الشَّيْطًانِ) ในขณะที่บางส่วนกล่าวว่า ไม่มักรูฮฺ โดยเฉพาะกระดิ่งหรือระฆังขนาดเล็ก ดังที่นักวิชาการรุ่นก่อนของแคว้นชามกล่าวเอาไว้…

อย่างไรก็ตามข้อชี้ขาดในเรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่หะรอมแต่ถือ เป็นสิ่งที่มักรูฮฺ ตันซีฮฺ เท่านั้น (อะหฺสะนุ้ลกะลามฟิลฟะตะวา วัล-อะหฺกาม; ชัยคฺ อะฏียะฮฺ ศ็อกร์ เล่มที่ 25 หน้า 607-609)

โดย อ.อาลี เสือสมิง