ยิ่งคุณเป็นคนที่พยายามเคร่งครัดในศาสนา คุณจะเป็นคนที่เคร่งเครียดและซึมเศร้าได้ง่ายกว่าปกติ ถ้าคุณพยายามนำตัวเองไปสู่อุดมคติ ที่หลักการสั่งใช้ที่จะพยายามเป็นคนดี ที่ดีพร้อม ไม่มีความพลาด

ซึ่งความจริงแล้ว ไม่มีใครสามารถทำเช่นนั้นได้ ไม่มีมนุษย์คนไหนที่ก้าวไปถึงโลกแห่งการไม่พลั้ง เว้นแต่นบีมูฮัมมัดที่อัลลอฮฺได้ทรงอภัยทั้งอดีตและอนาคต

ยิ่งคุณอ่านหนังสือศาสนาที่ระบุเพียงว่า คนดี ต้องเป็นเช่นนี้ เช่นนั้น หรือพฤติกรรมใดบ้างที่หมายถึงความชั่ว คุณอาจจะก่นด่าตัวเองอย่างหนัก เมื่อพลาดพลั้ง และซึมเศร้า สิ้นหวัง เมื่อตัวเองไม่เป็นดั่งใจคิด

ด้วยเหตุนี้เอง ปีกของความศรัทธาจึงคือ "ความกลัวและความหวัง" คุณต้องมีความพอดี ระมัดระวัง กลัวว่าตัวเองจะพลาด แต่อย่าถึงขั้นขยาด ตำหนิ และดูถูกตัวเองเมื่อพลั้ง

อัลกุรอาน เมื่อพูดถึงคำสั่งใช้ของอัลลอฮฺ ลักษณะที่พึงประสงค์ของบรรดาผู้ศรัทธาหรือบทลงโทษของผู้คนชั่วแล้วนั้น มักตบท้ายด้วยการเชิญชวนสู่การเตาบัต เพื่อสร้างความสมดุลระหว่างโลกอุดมคติกับโลกแห่งความจริง

เพราะเป็นคนดีพร้อม แบบไม่มีความผิด คือ "โลกอุดมคติ" ที่ควรมุ่งพุ่งเข้าใส่แบบมีสติ แม้ไม่มีวันไปถึง แต่เพื่อแสวงหาโลกที่ใกล้เคียงอุดมคติที่สุดเพราะถ้าคุณปล่อยตัวเองตามนัฟซู คุณจะรู้สึกไร้ค่า และถ้าคุณคาดหวังว่าตัวเองต้องสวยหรูตลอดเวลา แล้วถ้าคุณพลาดขึ้นมาจะก่นด่าตัวเองเกินพอดี

คนที่คาดหวังจะเป็นคนดี ที่ไม่มีโอกาสพลั้ง อาจจะสูญเสียพลัง ซึมเศร้า และชังตัวเอง จนอาจจบแบบ "เป็นคนที่มีทัศนคติแง่ลบ" ต่อตัวเอง ฉะนั้น...คุณจงหาแต่ความพอดี

ที่มา: คุณครูขนมปัง